Η Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου και αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σχετικά με το σύνδρομο αυτό, το οποίο προκύπτει από την παρουσία ενός επιπλέον χρωμοσώματος 21. Η επιλογή της ημερομηνίας αυτής (21/3) δεν είναι τυχαία, καθώς συμβολίζει την τριπλή παρουσία του 21ου χρωμοσώματος. Στόχος της ημέρας είναι η ανάδειξη των δυνατοτήτων και των ταλέντων των ατόμων με σύνδρομο Down, η ενίσχυση της κοινωνικής ένταξης και η καταπολέμηση των στερεοτύπων και διακρίσεων. Μέσα από εκπαιδευτικές δράσεις, βιβλία και βίντεο μεταδόθηκε το μήνυμα της αποδοχής, της αγάπης και του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Μέσα από την ιστορία του Θωμά (από το βιβλίο “ο Θωμάς” της Λίτσας Ψαραύτη”) τα παιδιά συναισθάνθηκαν τη χαρά του παιδιού και της μητέρας του για τη συμμετοχή του στους Special Olympics.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Απριλίου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, η οποία καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ με σκοπό την ενημέρωση του κοινού και την προώθηση της ένταξης των ατόμων στο φάσμα του αυτισμού σε όλες τις πτυχές της ζωής. Ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια, αλλά μια διαφορετική νευροαναπτυξιακή κατάσταση που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ένα άτομο επικοινωνεί, κοινωνικοποιείται και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Η ημέρα αυτή μας υπενθυμίζει την ανάγκη για κατανόηση, σεβασμό και δημιουργία ενός κόσμου που σέβεται την διαφορετικότητα της σκέψης και της συμπεριφοράς. Το μπλε χρώμα, που χρησιμοποιείται ευρέως την ημέρα αυτή, είναι σύμβολο της ελπίδας και της ειρήνης.
Οι δύο αυτές Παγκόσμιες Ημέρες, αν και εστιάζουν σε διαφορετικές καταστάσεις, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την ανάγκη για ενσυναίσθηση, αποδοχή και ίσες ευκαιρίες. Σε έναν κόσμο που προοδεύει, η διαφορετικότητα δεν πρέπει να θεωρείται εμπόδιο, αλλά πλούτος. Η κοινωνία μας οφείλει να αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο για αυτό που είναι, αναγνωρίζοντας τις μοναδικές του δυνατότητες και προσφέροντάς του χώρο να ανθίσει. Είδαμε με τα παιδιά το βίντεο “The knots” που αναφέρεται σε ένα νεαρό αυτιστικό αγόρι που δεν μπορεί να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Την πρ΄΄ωτη φορά το είδαμε ολόκληρο, ακολούθησε συζήτηση τι κατάλαβαν τα παιδιά και τη δεύτερη φορά το διακόπταμε και υπήρχαν ερωταποκρίσεις. Στο τέλος τα παιδιά ζωγράφισαν μια εικόνα από το βιντεάκι και μίλησαν γι’ αυτήν. Και φυσικά ζωγράφισαν και τα τρία αυτιστικά μας παιδιά όπως μπορούσαν και ήθελαν. Είμαστε τυχεροί που τους έχουμε στο τμήμα μας γιατί μας έχουν διδάξει πολλά! Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη ιδιαίτερα στον Γιώργο, στον Σταύρο και στον Άλεξ!
