Πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι ήμασταν ίδιοι; Eίναι εύκολο να έχεις κάτι που σε κάνει να διαφέρεις από τους άλλους; Αυτά τα ερωτήματα τέθηκαν στην ομάδα μας και ήταν δύσκολο αρχικά να απαντηθούν. Έτσι ξεκινήσαμε να ξεδιπλώνουμε το θέμα. Αφού είδαμε στον υπολογιστή φωτογραφίες ανθρώπων από διαφορετικές χώρες, φυλές, ανθρώπων διαφορετικών σωματότυπων, με αναπηρία, με γενετικές διαταραχές , τα παιδιά είχαν ποικίλες αντιδράσεις. Κάποια παιδιά γέλασαν με αυτά που τους φάνηκαν περίεργα, κάποια στεναχωρέθηκαν, κάποια προβληματίστηκαν, κάποια παιδιά αντέδρασαν με αυτούς που γέλασαν. Η ιδανική ατμόσφαιρα δηλαδή για να γίνει μία μεγάλη συζήτηση που μας οδήγησε στο να εκφραστούν πολλές σκέψεις και απόψεις πάνω στη διαφορετικότητα. Μετά από αυτό διαβάσαμε το παραμύθι ¨η Μιμή με τα μεγάλα αυτιά” και από τα σχόλια που έκαναν τα παιδιά πάνω στην ιστορία, φάνηκε πως όλα όσα προηγήθηκαν τους προβλημάτισαν και άρχισαν να αλλάζουν την αρχική στάση σε κάποια σημεία. Ένας ακόμα τρόπος για να καταλάβουν τα παιδιά τις δυσκολίες που εμπεριέχει η διαφορετικότητα ήταν το να μπουν στη θέση του άλλου. Έτσι, δοκιμάσαμε τη ζωγραφική χωρίς χέρια. Το κάθε παιδί, με το δικό του πινέλο, προσπάθησε να ζωγραφίσει με το στόμα σε μία ομαδική εργασία. Μέσα από αυτό συνειδητοποίησαν πόσο κόπο χρειάζεται να καταβάλει κάποιος για κάτι που για άλλους είναι αυτονόητο. Το τέλος της συνάντησης βρήκε τα παιδιά να προσπαθούν να εκφράσουν, με το δικό τους τρόπο, το τι είναι σημαντικό τελικά σε αυτό που είμαστε. Και ζωγραφίσαμε το δέντρο της τάξης μας με όλους εμάς και τις παλάμες μας για φύλλα. .Όλοι μας τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί! Και το να αποδεχόμαστε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο είναι το μυστικό.
