Εδώ και αρκετό καιρό, τα παιδιά θυμούνταν με νοσταλγία το δέντρο που φροντίζαμε την προηγούμενη σχολική χρονιά. Προβληματιζόμασταν για την κατάστασή του αφού φέτος δεν καταφέραμε ακόμα να το ποτίσουμε ή να το περιποιηθούμε.
Μοιραστήκαμε με τα παιδιά το πρόγραμμα του Δήμου Θεσσαλονίκης “Ποτί-ζω”, μέσω του οποίου μπορεί κανείς να υιοθετήσει ένα δέντρο και να το έχει υπό την ευθύνη του. Μιλήσαμε για την έννοια της υιοθεσίας, για το τι σημαίνει να “ανήκει” κάτι στην οικογένειά μας — και ο ενθουσιασμός των παιδιών ήταν απερίγραπτος. Ανυπομονούσαν να μπουν στην ιστοσελίδα του Δήμου και να υιοθετήσουμε το δέντρο μας επίσημα, ώστε η ευθύνη μας απέναντί του να είναι ακόμα πιο ουσιαστική.
Και η μεγάλη μέρα έφτασε! Μαζευτήκαμε όλοι γύρω από τον υπολογιστή, είδαμε τον δρόμο του σχολείου μας στην οθόνη και τις μπλε βούλες που έδειχναν τα διαθέσιμα δέντρα προς υιοθεσία. Επιλέξαμε ένα δέντρο που ονομάζεται φράξος, κάναμε κλικ… και ναι! Το δέντρο αυτό ήταν πια δικό μας! Η χαρά και η συγκίνηση όλων ήταν απίστευτη.
Δύο μέρες μετά, βγήκαμε από το σχολείο για να το δούμε και από κοντά. Τα παιδιά που είχαν συμμετάσχει στο περσινό πρόγραμμα έτρεξαν κατευθείαν στο “παλιό” μας δέντρο. Ωστόσο, η διεύθυνση που είχαμε επιλέξει για φέτος οδηγούσε λίγο πιο πάνω από το σχολείο, μπροστά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Εκεί ήταν ο φράξος μας.
Μετά από σκέψη, αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε και το δέντρο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο σχολείο — έναν μικρό, αφρόντιστο σφένδαμο. Μπήκαμε ξανά στη σελίδα του Ποτί-ζω και ολοκληρώσαμε και αυτήν την υιοθεσία. Και τότε γεννήθηκε η ιδέα: αφού τα δύο αυτά δέντρα ανήκουν πια στην «οικογένεια» του σχολείου μας, είναι σαν… αδέρφια!
Και όπως κάθε νέο μέλος της οικογένειας, έτσι και τα δέντρα μας έπρεπε να αποκτήσουν ονόματα. Ο Φράξος και ο Σφένδαμος έγιναν τα επίθετά τους. Μετά από προτάσεις και ψηφοφορία, καταλήξαμε στα εξής ονόματα:
Άλις Φράξος και Αφροδίτη Σφένδαμος.
Δύο δέντρα που είναι δικά μας. Που ακολουθούν την πορεία μας, που ανήκουν στην τάξη μας και στην καρδιά μας.
Στις 31 Μαρτίου, την τελευταία μέρα του μήνα, ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα «μαρτάκια» μας — τα κόκκινα και λευκά βραχιολάκια που φορέσαμε στην αρχή του Μάρτη — και να τα κρεμάσουμε στα κλαδιά του Σφένδαμου μας. Για να τα βρουν τα χελιδόνια και να τα πάρουν για να χτίσουν τις φωλιές τους. Ένα συμβολικό και όμορφο κλείσιμο μιας υπέροχης αρχής.
Τα δέντρα μας είναι πλέον ένα με εμάς.
Είναι η πράσινη οικογένειά μας.